Oft má skilja fyrr en fullsagt er.
Menn verða gjarnan ylhýrir á páskum. Ísland í hávegum haft.
Háðir eru íþróttakappleikir við útlendinga og við töpum að vanda, nema þá helst unglingalandsliðið sem maður nennir ekki að horfa á. Þeir valta. Áfram Ísland.
Biskup minnir á í páskapredikun sinni að það virðist farið að molna úr meginstoðum þjóðfélagsins. Því fámennur hópur manna, allt að því meinfýsnishlakkandi úrtölumenn, hefur sett spurningamerki við það að öllum börnum séu kennd kristin fræði í skólum.
Það er gott að vera Íslendingur á páskum. Þjóðernistilfinningin nær hámarki í slátruðu lambi með grænum baunum, rauðkáli og brúnni sósu.
Menn segja fátt nema í málsháttum eða bundnu máli. Fyrir utan einn, nýbakaði landinn sem kveður svo fast að trúarleg samtök manna út í heimi skora á okkur að taka af honum vegabréfið. Þeir eiga þá kannski eitthvað sameiginlegt, biskup og hann?
Íslendingar hafa ekki verið þekktir fyrir að taka útlendingum opnum örmum í gegnum tíðina. Þeim eru til dæmis oftar en ekki sett ákveðin skilyrði í samfélagi okkar sem á vissan máta má líkja má við vistabönd.
Þetta er þó ekki í fyrsta sinn sem við hleypum útlendingi inn fyrir 200 mílurnar án þess að senda hann beint upp á Kárahnjúka. Því fyrir ekki svo mörgum árum ættleiddum við hval í búri sem flýði til Noregs við fyrsta tækifæri.
Í fljótu bragði minna fréttirnar af frelsun Bobby á frelsun Willy. Fárið í kringum báða viðburði er álíka eftirminnilegt og eru beinu útsendingarnar frá heimkomu kappanna þess til vitnis.
Það er ekki laust við að um mann hafi farið aumingjahrollur, svo að maður noti annara manna orð, þegar maður varð vitni að þjóðinni, sem tekur allt með trukki eða sleppir því, bíðandi eftir Godot. Annað hvort límt við skjáinn heima við á fimmta bjór eða úti á velli með landa í annari og skákborð í hinni, kyrjandi ,,Bobby, Bobby, Bobby...".
Eini munurinn á heimkomu Keiko og heimkomu Bobby er að skipt hefur verið um persónur og leikendur. Bobby Fischer fyrir Keiko, Sæmi Rokk fyrir Hall Hallson og Páll Magnússon fyrir Árna Johnsen.
.
Bakari fyrir smið. Ekkert hefur breyst. Þjóðin heldur áfram að éta lambakjöt þrátt fyrir allan hvalreka, ættleiðingar og nýleg vegabréf. Það er þó alltént hægt að dettíða út á þetta segja sumir á meðan aðrir býsnast yfir sérajónshætti ráðamanna.
Persónulega býð ég Bobby velkominn til Íslands og vona að hann þurfi ekki aftur í búrið. Set um leið spurningarmerki við trúboð og sérajónshátt. Enda rómaður meinfýsnishlakkandi úrtölumaður með meiru.
Háðir eru íþróttakappleikir við útlendinga og við töpum að vanda, nema þá helst unglingalandsliðið sem maður nennir ekki að horfa á. Þeir valta. Áfram Ísland.
Biskup minnir á í páskapredikun sinni að það virðist farið að molna úr meginstoðum þjóðfélagsins. Því fámennur hópur manna, allt að því meinfýsnishlakkandi úrtölumenn, hefur sett spurningamerki við það að öllum börnum séu kennd kristin fræði í skólum.
Það er gott að vera Íslendingur á páskum. Þjóðernistilfinningin nær hámarki í slátruðu lambi með grænum baunum, rauðkáli og brúnni sósu.
Menn segja fátt nema í málsháttum eða bundnu máli. Fyrir utan einn, nýbakaði landinn sem kveður svo fast að trúarleg samtök manna út í heimi skora á okkur að taka af honum vegabréfið. Þeir eiga þá kannski eitthvað sameiginlegt, biskup og hann?
Íslendingar hafa ekki verið þekktir fyrir að taka útlendingum opnum örmum í gegnum tíðina. Þeim eru til dæmis oftar en ekki sett ákveðin skilyrði í samfélagi okkar sem á vissan máta má líkja má við vistabönd.
Þetta er þó ekki í fyrsta sinn sem við hleypum útlendingi inn fyrir 200 mílurnar án þess að senda hann beint upp á Kárahnjúka. Því fyrir ekki svo mörgum árum ættleiddum við hval í búri sem flýði til Noregs við fyrsta tækifæri.
Í fljótu bragði minna fréttirnar af frelsun Bobby á frelsun Willy. Fárið í kringum báða viðburði er álíka eftirminnilegt og eru beinu útsendingarnar frá heimkomu kappanna þess til vitnis.
Það er ekki laust við að um mann hafi farið aumingjahrollur, svo að maður noti annara manna orð, þegar maður varð vitni að þjóðinni, sem tekur allt með trukki eða sleppir því, bíðandi eftir Godot. Annað hvort límt við skjáinn heima við á fimmta bjór eða úti á velli með landa í annari og skákborð í hinni, kyrjandi ,,Bobby, Bobby, Bobby...".
Eini munurinn á heimkomu Keiko og heimkomu Bobby er að skipt hefur verið um persónur og leikendur. Bobby Fischer fyrir Keiko, Sæmi Rokk fyrir Hall Hallson og Páll Magnússon fyrir Árna Johnsen.
.Bakari fyrir smið. Ekkert hefur breyst. Þjóðin heldur áfram að éta lambakjöt þrátt fyrir allan hvalreka, ættleiðingar og nýleg vegabréf. Það er þó alltént hægt að dettíða út á þetta segja sumir á meðan aðrir býsnast yfir sérajónshætti ráðamanna.
Persónulega býð ég Bobby velkominn til Íslands og vona að hann þurfi ekki aftur í búrið. Set um leið spurningarmerki við trúboð og sérajónshátt. Enda rómaður meinfýsnishlakkandi úrtölumaður með meiru.
