Á meðan laufin sofa...

Mig dreymdi mjög skrýtinn draum í nótt. Ég var í tíma í skólanum sem var eiginlega blanda af vinnunni minni. Yfirmaður minn var kennarinn og hann var að tala eitthvað. Nema hvað. Gunni bankar á dyrnar og vill fá að tala við mig, ég stekk fram til hans og bið hann að bíða aðeins eftir mér. Umræðan fór að snúast um að það væri stundum nóg að hafa hlutina í orði en ekki endilega skriflega, svo tekur kennarinn minn eitthvað dæmi sem ég var viss um að ég hefði heyrt hann segja oft áður og ákvað að hlusta ekki meira á hann í bili. Ég sit svo við hliðina á Birni Steinbeck, sem í gamla gamla daga spilaði körfu út á Vogaskólavelli með mér og Gunna. Við förum eitthvað að tala saman og hann er að spyrja mig einhverra spurninga sem ég svara af bragði. Það eina sem ég man úr samræðunum var að hann hélt að ég væri miklu yngri en ég er. Svo stóð hann upp og labbaði út. Þá fer tíminn allt í einu að snúast um eitthvað próf sem ég mundi ekki eftir að hafa tekið en hugsaði að fyrst yfirmaður minn hefði lagt það fyrir þá hefði ég örugglega staðið mig vel. Svo kemur Björn til baka með prófið mitt og allur bekkurinn fer að skoða það með mér og þá kemur í ljós ég að því að ég hafði gert fullt af klaufavillum, ekki lesið spurningarnar og þess háttar. Þá allt í einu birtist Gunni fyrir utan gluggann bankandi í hann, alveg brjálaður að þurfa að bíða svona lengi.