þróun sjálfsins eftir sjálfbæra þróun

Eiginkonan mín er fjandi góður penni og bloggari. Það er ágætt. Áhugasamir vinir, kunningjar og fjölskyldumeðlimir geta fylgst með dægurþrasi okkar hjónanna á blogginnu hennar og ég slepp þar af leiðandi við að segja ykkur frá því hvað ég keypti í bónus í dag.

Það skapar mér svigrúm til mun dýpri pælinga. Svona pælinga sem bærast í brjóstum ungra nýgiftra manna. Hefst nú rausið.

Ég sat í strætó um daginn á leiðinni í vinnunna klukkan sirka 7.34 og tók eftir því að vagninn var óðum að fyllast af ungu fólki með bakpoka. Sumir voru meira að segja búnir að skrifa eitthvað á sína bakpoka og sá sem stóð beint fyrir framan mig var búinn að skrifa Radiohead á pokann sinn.

Af hverju ætli einhver geri svona lagað? Tússi eitthvað með svörtum Artline á bakpokann sinn? Ég efast ekki um að mömmu þætti þetta sóðalegt, subbuskapur og fuss.

Þó svo að ég myndi eflaust ekki gera þetta í dag, þegar það eru 106 dagar í 30 ára afmælið mitt, hefði ég eflaust gert eitthvað svipað þegar ég var 14. Nema ég hefði auðvitað skrifað nafnið á einhverri alminilegri hljómsveit eins og Testament, Sepiltura eða Megadeath.

Punkturinn í þessu er kannski sá að á þessum aldri er maður að rembast við að skapa sér ímynd og sjálfsímynd. Maður er auðvitað að því alla ævi að einhverju leiti en þarna í strætónum birtist þetta mér einhvernveginn svo óheflað. Rifnar gallabuxur og tússaður bakpoki. Yeah. Sex and drugs and rock and roll. (Been there done that).

Þetta leiddi hugann að því hvað ég er í raun og veru orðinn einrænn og sjálfum mér nógur. Heimakær maður sem gerir ekki neitt. Og það skrýtna við það er að mér finnst það bara gott. Nú hugar maður frekar að því að hressa upp á ímyndina og sjálfsímyndina með vel skipulögðum hillum af vellinum eða vel ryskugaðri sameign. Engum ógreiddum reikningum og nýþvegnu barni.

Kannski er kominn tími á að skipta um nafn, safna börtum og sækja um grískt vegabréf. Gefa svo út eina plötu undir nafninu ,,Older" eða svo.